“Alle oprechte emoties zijn onvrijwillig”
Mark Twain
…en met het laatste piepje van de tijdmeting passeer ik de finish. Verdwaasd kijk ik op, zoekend met een lege blik. Een EHBO-er vangt me op: “Are you all right, miss?”. “Yes, I am”. En òf ik all right ben. Finishen is iedere keer weer een explosie van geluk, blijdschap, voldoening en trots. Het gevoel van finishen went nooit echt. Een geweldig hoogtepunt van een fantastisch reis. Sport verbroedert en ook deze reis heb ik weer veel mensen mogen ontmoeten met een verhaal, persoonlijk, vaak emotioneel. Running for Turner is inmiddels 8 jaar oud en even zo lang deel ik mijn ervaringen met Turner. Om mij heen zie ik mijn strijdgenoten, blijdschap en uitputting in al haar verscheidenheid. In een roes neem ik mijn medaille in ontvangst en rechts van mij hoor ik de EHBO-er vragen waar ik voor loop, wijzend naar de tekst op mijn shirt.
Na een diepe ademteug begin ik mijn verhaal, over mijn dochter en het over syndroom van Turner. Het verhaal, dat ik gevoelsmatig al eindeloos vaak heb verteld, dat ik routinematig, feitelijk en zonder al te veel emotie af kan spelen, ligt ook nu op mijn lippen. Maar dan stokt mijn adem, emotie grijpt mij bij de keel en ik verbijt mijn onderlip alsof dat de opwellende tranen tegen kan houden. Soms neem ik aan, dat iedereen mijn verhaal wel kent en heel soms ben ik misschien wel bang, dat mijn verhaal niet meer interessant is. Maar deze reis besef ik, luisterend naar mijn emotie, dat ook mijn verhaal nog niet af is.
“Hoi mam, hoe gaat het? Ben je er klaar voor? Ben vandaag bij de fysio geweest om mijn zwachtel te vervangen. M’n been is als veel minder dik dus dat gaat goed. En bij bio heb ik het over mijn groeihormoon gehad. Het ging het vandaag over puberteit en groeien…”. Mocht het verhaal van Turner routine lijken, leven met Turner wordt dat nooit…
Chicago doet knus aan. De straten zijn schoon, met keurig onderhouden perkjes en parken. De mensen zijn hartelijk en het uitzicht over Lake Michigan voedt de suggestie, dat Chicago moeiteloos voor badplaats door had kunnen gaan. De ontspannen sfeer en de gemoedelijkheid doen je ook haast vergeten, dat Chicago, na New York en Los Angeles, de derde grootste stad is van Amerika. Gezond gespannen wandel ik door de lobby richting de uitgang van het hotel, dat nagenoeg grenst aan het startvak. Zoals al de hele week is het ook vandaag weer een verrassing wat het weer gaat doen. Om 5.00 uur ontwaak ik met stortregen en gaandeweg de ochtend wordt het droog en zo’n 15 graden met kans op nog een paar stortbuien in de middag. Mijn Hawaï-outfit, rieten rok en bloemenslinger in het haar, zijn net als mijn Running for Turner shirt aanleiding genoeg voor aanspraak. Het is zondagochtend en Chicago maakt zich, net als ik, op voor de start van de marathon.
Terwijl ik richting mijn startvak dribbel klinkt het schot voor de eerste groep, de topatleten. Minuten later word ik zelf weggeschoten. Geen twijfel, geen spanning, gewoon lekker lopen. De eerste kilometers gaan als vanzelf en ik ben net over de helft als winnaar Mo Farah de finish alweer passeert. Respect en ongeloof. En dan gaat het regenen. Voor de verkoeling is het niet erg, maar mijn outfit protesteert tegen deze on-Hawaïaanse omstandigheden. De rieten stroken knopen en klitten zich, doordrenkt van regen, aan elkaar en om mijn benen. Geïrriteerd probeer ik mij al lopend van mijn rok te ontdoen en het startnummer van mijn rok op mijn shirt te spelden. Het lukt, maar kost minuten van mijn tijd. In de stromende regen, verdronken rieten rok in de hand, zoek ik naar houvast. In een bocht vind ik een bekend gezicht bij wie ik de rok in bewaring geef en ik haak aan bij een koppeltje, dat mij bij elke afdaling voorbij stevent en zich vervolgens bij elke beklimming door mij laat inhalen. Op de tonen van Sting hervind ik mijn cadans en richting het einde schieten beelden van heden en verleden over mijn netvlies. Als vanzelf malen mijn benen rond alsof ik naar de finish wordt getrokken. Ik zweef, bijna buiten mezelf en rond de laatste kilometer passeer ik de 4 uur. Nog een laatste versnelling, een laatste bocht en met het laatste piepje van de tijdmeting passeer ik de finish…
Energieke groet,
Lisette van Kesteren
Running for Turner is een initiatief om aandacht te vragen voor het syndroom van Turner, een aangeboren chromosoomafwijking van het X-chromosoom en voorkomend bij ongeveer 1 op 2500 pasgeboren meisjes. Mijn doel is om via hardloopevenementen in binnen-, en buitenland naamsbekendheid van het syndroom te vergroten en daardoor diagnose en behandeling te verbeteren. Wil je meer weten over het syndroom van Turner of over Running for Turner, bezoek dan mijn Facebook pagina Running for Turner of de Website Running for Turner
Running for Turner is tot stand gekomen in samenspraak met Turner Contact Nederland, de belangenvereniging voor meisjes en vrouwen met het syndroom van Turner. Om doelen te realiseren in het belang van deze doelgroep is uw donatie van harte welkom. Tevens kunt u uw bijdrage leveren door aanschaf van een Running for Turner-hardloopshirt, waarvan de opbrengst in zijn volledigheid ten goede komt aan Running for Turner.
Sportcentrum Oudenrijn, het enige sportcentrum in Leidsche Rijn waar voor iedereen wat te beleven is.
